Македонија не е родена од зборови. Таа е создадена од крв, од непокор, од луѓе кои одбраа смрт пред ропство. А еден од тие луѓе, човекот што ја постави основата на македонската револуционерна борба, беше Даме Груев. Тој не беше обичен револуционер – тој беше ударната тупаница на Македонија, умот кој ја зацрта судбината на еден народ што одбиваше да исчезне.
ОД ЕДНО МОМЧЕ ДО ОГАН ШТО НЕ МОЖЕШ ДА ГО ЗГАСНЕШ
Роден во 1871 година, во малиот град Смилево, Даме Груев од мали нозе знаеше дека Македонија не е слободна. Гледаше како народот му страда, како османлиската рака се стега околу вратот на секој што зборува македонски, што се осмелува да сонува за нешто поголемо. Но, Даме не беше од оние што гледаат и молчат. Тој беше од оние што гледаат и дејствуваат.
Затоа, во 1893 година, заедно со група луѓе што ја носеа Македонија во срцето, тој ја основа Внатрешната македонска револуционерна организација (ВМРО). Замисли го овој момент – група млади, но бескомпромисни луѓе, седат во Солун и одлучуваат: „Доста е!“ Од тој момент, Македонија повеќе не беше само земја – таа стана војна.
ИЛИНДЕН – ДЕН КОГА МАКЕДОНИЈА ПОКАЖА ЗАБИ
Сите знаеме што се случи на 2-ри август 1903 година – Илинденското востание. Тоа беше денот кога Македонија покажа дека не само што сака слобода, туку е подготвена да ја земе. Даме Груев беше таму, во срцето на револуцијата. Неговото дело создаде херои како Питу Гули, Јане Сандански, Гоце Делчев… Но тој не беше човек што сакаше слава.
За него, борбата беше сè.
И кога востанието беше задушено со крв, кога Европа молчеше, а Османлиите славеа, Даме не се повлече. Не кажа „доста“. Тој ја продолжи борбата, затоа што знаеше – Македонија нема право да се откаже.
ПОСЛЕДНИОТ ПОЗДРАВ НА ЛАВОВИТЕ
Додека другите бараа спас, Даме Груев остана со народот. Прогонуван, предаван, лут и посилен од кога било, во 1906 година тој беше заробен од османлиската војска.
И кога дојде последниот момент, кога куршумите го чекаа, тој не молеше. Не плачеше. Не се покаја.
Се вели дека неговите последни зборови биле:
“Јас си ја исполнив должноста. Ако треба, ќе умрам за Македонија.”
И умре. Но не и неговото дело.
ДЕНЕС – ДО КОГА ЌЕ ГО ПАМЕТИМЕ ДАМЕ?
Македонија не е слободна затоа што некој ни ја подари слободата. Македонија е слободна затоа што луѓе како Даме Груев умираа за неа.
Но прашањето е – дали денес ја чуваме онака како што треба? Дали денес, кога ќе го спомнеме неговото име, навистина го разбираме товарот што го носи?
Ако мислиш дека борбата заврши, размисли повторно. Македонија сè уште се бори, само на други фронтови. И ако имаме некаква чест кон Даме, тоа е да ја браниме неговата жртва – со збор, со знаме, со срце што ќе го носи неговиот пламен.
Затоа, кога ќе видиш некој што ја навредува Македонија – не молчи.
Кога ќе слушнеш некој што вели „нас не нè бива“ – исправи го!
Кога ќе видиш некој што ја продава татковината – запамети дека Даме Груев даде сè, само да не се случи тоа.
Тој ни ја остави Македонија во раце. Наше е да не ја испуштиме. 🇲🇰