Некои луѓе живеат за себе. Некои за богатство, за слава, за удобен живот.
А некои живеат – и умираат – за слобода.
Питу Гули не беше обичен човек. Тој беше оган што не можеше да се изгаси, војвода што ја направи Македонија свое единствено поле на битка. Неговото име не е само дел од историјата – тоа е дел од секоја капка крв што ја чини оваа земја.
ЧОВЕКОТ ШТО НИКОГАШ НЕ ОДБРА ЛЕСЕН ПАТ
Роден во 1865 година, во Крушево – градот што подоцна ќе стане симбол на Илинденската револуција – Питу Гули не беше воспитан да трпи. Не го научија да молчи пред неправда. Тој беше борец уште пред да ја земе пушката во рака.
Како млад, заминува во Бугарија, но не за да бега, туку за да учи како да ја брани Македонија. Брзо станува дел од ВМРО, а со текот на времето, станува легенда меѓу четниците.
КРУШЕВО – БИТКАТА КАДЕ ШТО СЕ РОДИ ВЕЧНОСТА
Кога на 2 август 1903 година започна Илинденското востание, Питу Гули знаеше дека нема назад.
Тој и неговата чета не беа таму за да преживеат – беа таму за да влезат во историјата.
На Мечкин Камен, со неколку стотици борци, се соочи со илјадници османлиски војници. Куршумите паѓаа како дожд, мечевите сечаа како молњи, но никој не се повлече.
Се бореа како лавови.
И кога последниот куршум беше испукан, кога телото на Питу Гули падна на земја, Македонија не загуби – Македонија се роди.
ПРАШАЊЕТО НЕ Е ДАЛИ ЌЕ СЕ СЕТИМЕ, ТУКУ ДАЛИ ЌЕ ГО ПОЧИТУВАМЕ
Лесно е да се каже „Голем беше Питу Гули“. Но тешко е да се живее според неговиот пример.
Ако Питу беше жив денес, дали ќе ќутеше пред неправдата?
Дали ќе гледаше како Македонија се продава и ќе молчеше?
Дали ќе дозволеше неговата жртва да се заборави?
Ние сме тие што треба да ја носиме Македонија во срце – како што ја носеше тој.
Питу Гули не бараше слава.
Не бараше ништо за себе.
Бараше само едно – слободна Македонија.
Ако ја сакаме исто како него, време е да го докажеме тоа.