Македонија не е приказна за тишина, туку за револуција. За мажи што не живееја за себе, туку за иднината на еден народ. И ако има име што одекнува низ планините како ехо на непокор, тоа е Јане Сандански.
Овој човек не беше само борец – тој беше симбол. Лав што не се кротеше, ветар што не можеше да се зароби. Тој беше кошмарот на Османлиите, предводникот на востанието, чуварот на македонскиот дух.
ОД СИРОМАШНО МОМЧЕ ДО НЕПОБЕДЛИВ ВОЈВОДА
Роден во 1872 година во Влахи, Пиринска Македонија, Јане не растеше во дворец. Неговото детство не беше исполнето со удобност, туку со неправда. Гледаше како Турците газат по неговиот народ, како селаните трпат, како Македонија вреска за слобода – но никој не ја слуша.
Затоа, кога ја најде ВМРО, не размислуваше двапати. Го прифати животот на војвода, на револуционер што не се плаши од меч, ниту од куршум.
БОГАТИТЕ ГО ПРОДАВАА НАРОДОТ, ЈАНЕ ГО БРАНЕШЕ
За разлика од многу „лидери“ што ја продаваа Македонија за лична корист, Јане беше нешто друго. Тој не ги бранеше богатите. Не им клечеше на Европа. Тој беше човекот на народот. Секогаш прв во борба, секогаш прв во непријателски оган.
Неговата парола беше:
„Со глава да мислиме, со срце да чувствуваме, со раце да работиме!“
И со тоа срце, со тие раце, тој ја градел Македонија, една пушка по една битка, еден сон по една жртва.
НЕПОКОРОТ НЕ СЕ УБИВА СО КУРШУМ
Јане не умре како обичен човек.
Во 1915 година, беше предаден и убиен кај Роженскиот манастир. Но тоа што убија тело, не значеше дека ја убија револуцијата.
Јане стана мит. Јане стана симбол.
Денес, ако има нешто што можеме да научиме од него, тоа е дека Македонија не се брани со зборови – туку со дела. Не со чекање – туку со акција.
Сандански не живееше за себе. Живееше за нас. Сега е редот на нас. 🇲🇰